Ik ben enkele daagjes aan zee. Helemaal alleen. Om te ontspannen, maar ook om gefocust door te kunnen werken. Héérlijk!
Of ik nu kan uitslapen of ik er vroeg uit moet, ik haat opstaan. Ik ben er écht niet goed in. Elk excuus is goed om in dat warme nestje te blijven genieten. Eens ik mezelf dan toch heb overtuigd om de dekens van mij af te gooien, valt het eigenlijk best wel mee en vraag ik mij af waarom ik er élke dag opnieuw zo tegen vecht.
Gisteravond had ik met mezelf het volgende afgesproken: Als ik mezelf dan toch altijd moet forceren om op te staan, dan maar beter op een vroeg uur. Zo heb ik veel tijd om dingen te doen waar ik blij van word. Ik zag het al helemaal voor mij: De wekker gaat af. (Ik had hem eens lekker luid gezet zodat ik minder snel zou snoozen). Ik duik meteen de douche in. Vind ik zalig om rustig verder wakker te worden. Ik maak mijn lievelingsthee en ontbijt in alle rust bij het haardvuur. Top! Ik keek er al helemaal naar uit.
7.00: de wekker gaat af. Ik plak bijna tegen het plafond van het verschieten. Het shock-effect doet zijn werk want ik herinner mij meteen mijn voornemens van de avond voordien. Juist ja, meteen een heerlijk, warme douche nemen. Met slaapoogjes en op automatische piloot slof ik naar de badkamer. Nog niet te veel licht aansteken, kan ik nog niet aan. Ik stap in de douche en wacht op warm water. Ik wacht. Ik voel. Ik heb koud. Ik voel. Nog steeds koud water. Ik wacht… Oh nee, het zal toch niet waar zijn… Geen warm water! Mijn humeur daalt pijlsnel onder nul. Nu wil ik het eens anders aanpakken en het loopt al mis! Ook de bijhorende vloekwoorden passeren de revue.
Ik duik in mijn badjas en loop naar de boiler. Zucht. Ik moet naar buiten om in het bijgebouwtje de boiler bij te vullen. Het is donker, koud en het waait hard. Met een pruillip en een frons tussen mijn wenkbrauwen trek ik mijn schoenen aan en loop naar het bijgebouwtje. Ik heb geen idee aan welke kraantjes ik moet draaien en de moed zakt nog dieper in mijn schoenen.
Ik loop terug naar buiten en sluit het deurtje achter mij. En dan gebeurt het... Er gaat een knop om in mijn hoofd. De koude wind zorgt voor een 2e shock-effect in nog geen uur tijd. Ik merk dat mijn hart een sprongetje maakt en ik geniet van de koude lucht in mijn gezicht. In plaats van snel terug naar binnen te lopen, blijf ik staan en kijk ik rond. En ik luister...
Ik hoor een grote groep meeuwen in de verte.
En een eenzame gans laat ook van zich horen.
Ook het geruis van de wind in de bomen hoor ik.
Voor de rest niets. Helemaal niets.
Heerlijk. Ik ontspan en er verschijnt een glimlach rond mijn mond. Ik kijk naar het oosten en zie de lucht oplichten. Ik geniet en voel dankbaarheid. Dankbaar voor de mooie omgeving, maar ook dankbaar naar mezelf toe. Dat ik niet ben blijven hangen in mijn slecht humeur met bijhorende gedachten, maar dat ik ‘wakker’ genoeg was om het moois om mij heen te zien.
Terug binnen facetime ik mijn vriend. Ik wacht tot hij opneemt en het eerste dat ik te zien krijg, is het vrolijke gezichtje van mijn zoontje. Mijn hart vult zich met blijdschap. Ik krijg zelfs meteen een dikke smakkerd. Het enige wat ik kan denken is, ‘wat zie ik mijn zoon en vriend toch zo ontzettend graag…’ Ook voor mijn leventje met hen ben ik super dankbaar!
Helaas weet hij ook niet aan welk kraantje er moet gedraaid worden.
Over naar hulplijn papa. Hij zorgt ervoor dat ik in no time weer warm water heb. Ik kan altijd op hem rekenen. Dankjewel papa! <3
Als ik er nu op terugkijk heb ik een NOG betere ochtend gehad dan ik voor mezelf had gepland. En dat allemaal door een gebrek aan warm water. Nooit gedacht dat dat de oorzaak zou zijn voor zoveel dankbaarheid zo vroeg in de ochtend!