Ik geraak niet in gang vandaag. Ik heb een beetje hoofdpijn en ben moe. Ik heb heel wat werk op mijn agenda staan waar ik gisteren heel veel zin in had. Vandaag wat minder. Ik heb het overzicht niet, weet niet wat eerst doen.
Ondertussen heb ik geleerd om niet te vechten met mezelf, dus ga ik wandelen in het bos. Wanneer ik wandel, wordt mijn hoofd helder, komen antwoorden en oplossingen zomaar boven drijven en krijg ik heel vaak inspiratie.
Vol verwachting ga ik op pad. Ik stop bij mijn omgevallen boomstam, ga erop zitten en kijk rond. Ik hoor de vogels. Ik zie het zonnetje tegen de blauwe lucht maar in mijn hoofd hangt er nog steeds een dikke mist. Ik voel mij een beetje teleurgesteld.
Mijn lichaam geeft aan dat het niet wil stilzitten maar wil stappen, dus wandel ik verder. Ik hou een stevige tred aan en ben al snel op het punt waar ik normaal gezien terugkeer. Mijn gevoel zegt dat ik verder moet stappen. Ik stap verder, nog steeds met een leeg, wazig hoofd. Ik ben niet bepaald in een vrolijk stemming en ik hoor mezelf denken ‘pffff, het wordt niets vandaag…’
Ik kom uit op een T-kruispunt van bospaadjes. Hier ben ik nog niet geweest. Ik kijk naar rechts en zie niets speciaals. Ik kijk naar links en ik verschiet! Een zwarte vlek zorgt ervoor dat mijn hart een tel overslaat. De 2 seconden dat ik niet weet wat ik zie, lijken een eeuwigheid te duren. Ik knipper enkele keren met mijn ogen en kijk aandachtig… Het is een zwarte pony! Nee… Meerdere pony’s! Mijn hart maakt opnieuw een sprongetje, maar deze keer niet van de schrik.
Voorzichtig wandel ik in de richting van de pony’s en mijn hart gaat open. De mist in mijn hoofd trekt weg en maakt plaats voor een stralend, lachend zonnetje. Ik denk aan niets. Ik stap dichterbij en maak me klein. 7 pony’s staan te grazen en te kijken. Heel rustig. Ik hoor hen kauwen. Ik kijk naar hun vacht. Naar hun manen. Naar die ene achterpoot waar ze niet op steunen. Mijn gedachten zijn uitgeschakeld en mijn zintuigen staan op scherp. Enkele van hen staren mij aan. Gewoon het feit dat ze er zijn en dat ze mij aanvaarden zo dicht bij hen, geeft mij energie. Ik sta erbij en kijk ernaar…
Ook dit is hoogsensitief zijn. Intens genieten van mooie momentjes. 💗
Op de terugweg merk ik dat mijn tred lichter is geworden. Mijn energieniveau is gestegen en ik heb zin om erin te vliegen. Maar toch eerst even dit mooie momentje delen met jullie.
Wat was jouw laatste momentje waar je zo van hebt genoten?
Comentários