Eindelijk! Nog eens een dagje helemaal NIETS op de agenda. Me-time. Heerlijk. Al heel de week naar uitgekeken en gewoon al van het vooruitzicht werd ik blij en rustig. En dan breekt de dag eindelijk aan. Ineens heb ik een zee van tijd. Ik ben dat niet gewoon. Er schieten allerlei gedachten door mijn hoofd.
‘Nu ik eindelijk wat tijd heb, kan ik... >> Naar de winkel om knutselgerief te kopen om met mijn zoontje te knutselen. >> Er zijn zoooo veel goede boeken die ik wil lezen dus ik zal naar de bibliotheek gaan. >> Misschien werk ik toch nog wat aan mijn website want ik heb nu eens wat tijd. >> …’
Bam!! Oh oow... Ik zie het gebeuren. Het lijkt in slow motion te gaan. Mijn luide Gedachten én mijn te actief Efficiënt Kantje knallen mijn zacht Gevoel tegen de grond. Ze wordt in een houdgreep gehouden en ik zie de angst in haar ogen. Ik trek hen uit elkaar en bevrijd mijn Gevoel. Ik leg mijn Gedachten en Efficiënt Kantje het zwijgen op en geef hen een time-out. Mijn Gevoel nodig ik uit om bij me te komen zitten. Ze kijkt me verlegen en beteuterd aan. Ik heb met haar te doen. Ik glimlach naar haar en spreid mijn armen. Met schuifelende voetjes komt ze naar me toe. Ik neem haar op mijn schoot. Ik hoor mijn Gedachten zachtjes mompelen vanuit de hoek. Ik negeer hen. Mijn lieve, zachte Gevoel kruipt op mijn schoot. Ik vraag haar wat ze voelt. Ze antwoordt stilletjes: ‘Ik weet het niet…’ ‘Dat is ok’, zeg ik haar. En ik geef haar een knuffel.
Ineens hoor ik haar zeggen: ‘Ik voel spanning in mijn rechter schouder en eigenlijk heb ik ondertussen ook al lichte hoofdpijn. Wanneer we daarnet tot aan de auto wandelden, deed de frisse lucht en het ochtendzonnetje mij zo’n deugd. En van de kleine boswandeling van gisteren heb ik ook nog altijd deugd.’ Ik zie haar helemaal openbloeien en enthousiast worden. Een mooie glimlach komt tevoorschijn.
Ze springt van mijn schoot, neemt mijn hand vast en gebaart dat ik moet volgen. Ze trekt me mee naar het bos. Ik volg. Ze kijkt naar de lucht en ik hoor vogels fluiten. Ik voel het zonnetje op mijn rug. Het ontspant mijn schouders en nek. We wandelen over de bosgrond. Takjes kraken onder onze voeten. Ik ruik de dennenbomen. Doet mij denken aan onze vakanties als kind. Heerlijk.
Een omgevallen boom verspert het pad. Wat een mooi plaatsje om even te gaan zitten en al dat moois eens van dichtbij te bekijken.
Ik voel mij verbazend rustig, veilig en heel dankbaar. Het voelt als thuiskomen. Genieten. Puur. Eenvoud. Stilte. Woorden worden overbodig. ❤️
