Ik ben ziek, een pijnlijke oorontsteking dan nog! Dankjewel zoonlief.
Ik ben niet goed in ziek zijn. Het dwarsboomt mijn plannen, mijn dagindeling, mijn structuur. Het maakt mij heel onrustig.
Mijn gedachten vechten met elkaar, mijn hoofd ziet eruit als een appartement dat overhoop is gehaald door inbrekers. Ik word er moedeloos van. Ik denk zoveel, te veel, véél te veel. Terwijl ik wéét dat voelen de oplossing is. Maar telkens laat ik mijn gedachten de bovenhand nemen.
‘Ik ga mijn cliënten teleurstellen als ik mijn afspraken annuleer’
‘Neem pijnstillers, dan lukt het wel.
‘Ik zou echt wel moeten stofzuigen.’
‘Ik moet nog naar de winkel om vers eten te kunnen klaarmaken.’
...
Ik ben er klaar mee! Door mijn gedachten voel ik mij schuldig, teneergeslagen en bedrukt. Ik ben kortaf tegen de mensen die ik het allerliefste zie en niets is goed. Ik zit in de ‘moeten’-modus en ik word er niet bepaald blij van. Ik besluit om vanuit mijn hoofd te zakken in mijn lichaam. Ik sluit mijn ogen en richt mijn aandacht op mijn op mijn buik. Ik voel een zucht van opluchting ontsnappen.
Ik stel mezelf de vraag: “Wat wil je? Wat heb je nodig?”
Meteen voel ik de antwoorden opborrelen: “Rust, alleen zijn, niets moeten, voor mezelf (laten) zorgen, loslaten…” Loslaten… Jah, dat is het! Het blijft een aandachtspunt. Ik neem mijn visualisatie erbij. Ik deed ze ondertussen al zo vaak en élke keer weer brengt het mij zoveel opluchting, lichtheid en ontspanning.
Ik ga op een rustig plekje zitten, steek 1 van de 2 oortjes in mijn gezonde oor en sluit mijn ogen. Ik ontspan en de buitenwereld kan mij gestolen worden. Ik laat mij meevoeren. Moeiteloos. Er wordt grote schoonmaak gedaan in mijn hoofd en wat voelt dat goed! Er ontstaat ruimte en rust in mijn hoofd, heerlijk!
Aan het einde van de visualisatie open ik mijn ogen en ik moet glimlachen. Want élke keer opnieuw voel ik mij weer opgeladen, lichter. De chaos in mijn hoofd is verdwenen.
Ik heb nog oorpijn en voel mij niet super, maar dat is helemaal ok. Ik sta op, maak mijn lievelingsthee en neem een wafeltje erbij. Ik nestel mij in de zetel en staar naar buiten. Ik kijk naar de bomen die zachtjes wiegen in de wind. Naar het koppeltje merels dat rondhuppelt in het gras. Naar onze 2 poezen die niet opgeven en nog steeds denken dat ze de merels ooit te pakken zullen krijgen. Ik glimlach. DIT is wat ik nodig heb en ik geef en gun het mezelf 100%.
