Elke maand spreek ik af met 5 fantastische vrouwen. 5 onderneemsters die vanuit hun authentieke zelf en hun passie hun beroep uitoefenen. Die momenten samen zijn heel warm, inspirerend en motiverend.
Vorige week spraken we opnieuw af en zoals altijd keek ik ernaar uit. Maar deze keer zat ik in een dipje, al enkele dagen. Door een samenloop van omstandigheden voelde ik mij leeg en moe. Ik had nergens zin in. Ondertussen weet ik dat ik daar niet tegen hoef te vechten. Het mag er gewoon zijn want alles gaat voorbij. Die toestemming van mezelf voelde goed. Mijn eerste valkuil had ik al vermeden. Oef.
Mijn tweede valkuil vermijden vergde meer aandacht, mijn ‘alles is ok’-masker thuislaten. Dit durf ik uit gewoonte nog wel eens opzetten. Het masker met de glimlach dat automatisch ‘goed’ antwoordt op de vraag ‘Hoe gaat het met jou?’
Toen de vraag vorige week aan mij gesteld werd door één van de onderneemsters, besefte ik dat mijn hand naar mijn masker zocht. Ik aarzelde enkele seconden voor ik antwoordde. Ik besloot om mijn masker te laten liggen. Ik zuchtte en zei dat ik me niet top voelde. Het voelde kwetsbaar.
De andere vrouwen lieten mij uitspreken en luisterden écht. Ik voelde hun steun en warmte. Ze kwamen niet meteen aandraven met allerhande oplossingen maar stelden vragen die ik mijzelf nog niet had gesteld. Dat deed deugd. Ik voelde ruimte vrijkomen. Het gaf mij inzicht in mezelf.
Had ik besloten om toch mijn masker op te zetten, uit angst of uit gewoonte, dan had ik dat waardevol moment niet meegemaakt. Dan had ik (bewust of onbewust) gekozen voor afstand. Ik had hen ook de kans ontnomen om mij te steunen. Want iemand helpen, al is het gewoon maar door te luisteren, geeft een goed gevoel.
Enkele uren later reed ik met een lichter gevoel naar huis. Dankbaar. Omdat ik ervoor gekozen heb mij te omringen met deze mooie vrouwen.
Ik heb mij voorgenomen om nog vaker mijn masker thuis te laten bij mensen die het goed met mij voor hebben. Omdat ik wéét dat er dan mooie, diepere connecties kunnen ontstaan.
Comentarios